Freud nastanak religije vidi u simboličkom ubojstvu oca, koje znači novi početak, ali otac od omraženog suparnika ipak preživljava, ovaj put kao totem, kao objekt štovanja. Dakle, začarani krug, oca se ne možeš otarasiti jednom kada te je stvorio.
Izbor bivšeg mitropolita zagrebačko-ljubljanskog, Porfirija, za novog srpskog patrijarha, čiji je duhovni otac Irinej Bulović, dobio je toliko medijskog odjeka, kao i druge vijesti iz regiona, kao da se radi o nečemu što bi se ovdje bilo koga trebalo ticati više od reforme sudstva.
Porfirije, pretvoren u duhovnu vertikalu Hrvatske, kao da je postao papa, a ne patrijarh jedne etnofiletske crkve u kojoj se baš zbog tog pridjeva ništa neće promijeniti s obzirom na narav iste, odvijeka slizane sa srpskom mitomanskom politikom, za psihoanalizu.
Srpska pravoslavna crkva nastaje kao privatna crkva dinastije Nemanjića, pa su članove ove dinastije, među kojima je bilo bratoubojica i perverznjaka svake vrste, zauzvrat proglašavali svecima. Od početka radi se o sakralizaciji države i politizaciji religije. Ovaj princip vidimo i kod drugih pravoslavnih crkava, posebno kod Rusa, i u vjerovanju tamošnjih slavofila o mesijanskoj ulozi (srpska inačica “nebeskog naroda”) države Rusije u povijesti.
Sljedbenici Justina Popovića
Novi srpski patrijarh Porfirije ne može iz tih cipela. Njegov mentor koji ga je cijelo vrijeme gurao, vladika Irinej Bulović, sljednik je nauka najutjecajnijeg srpskog teologa Justina Popovića.
Popović u svojoj teologiji, u skladu s tradicijom pravoslavlja, izlaže nauk o neodvojivosti vjere i države, ali ne u islamskom, teokratskom smislu, nego da pravoslavlje mora biti duša vlasti. Irinej je, prema tom Popovićevu nauku jedinstva Crkve i države, sukladno duši pravoslavlja od početka, bio siva eminencija svih vlasti. Bio je blizak i Slobodanu Miloševiću, koji ga je nazivao svojim “stupom” u SPC-u, pa onda i Vučiću, s kojim je uvezao i svog pulena Porfirija.
Irinej je bio blizak i Borisu Tadiću, koji je njegova “duhovnog sina”, danas patrijarha Porfirija, ugurao da vedri i oblači medijima u Srbiji kao šef Komisije koja je davala koncesije. Tu se Tadić bio malo naljutio na Irineja Bulovića i njegova “sina” Porfirija, jer su neke TV postaje s nacionalnom koncesijom prodane strancima, no na kraju su ipak završile u rukama Vučićevih naprednjaka, koji su usisali cijelu Tadićevu stranku.
Vučić je danas praktički faraon, bez opozicije, a ti isti Vučićevi tajkuni ušli su u međuvremenu i u vlasništvo važnih hrvatskih medija, pa ovo “bombardovanje” vijestima iz regiona u “našim” medijima ne čudi.
Vučić i Porfirije
Vučić i Porfirije iznimno su bliski, pa bi mu Porfirije trebao pomoći oko čvora zvanog Kosovo, da Vučić izađe i pošten i greben, na starom pravoslavnom principu sakralizacije države i politizacije religije. Vučić sit i ovce na broju.
Premda Porfiriju poput vodopada cure citati evanđelja, pa će reći da je on Srbin, ali prije svega “hrišćanin”, te da u svakoj osobi gleda sliku Božju, no kada se dirne u Vučićevu agendu, koji je pojam “velikosrpstvo” zamijenio pojmom “srpski svet”, od Makedonije preko Crne Gore do Hrvatske, najednom se od graditelja mostova pretvara u Vučićeva portparola. Tako, kada je Sonja Biserko u povodu obljetnice Daytona Republiku Srpsku nazvala srpskim ratnim plijenom uz blagoslov međunarodne zajednice, hrišćanin Porfirije najednom je evanđeoski jezik zamijenio političkom apologijom izjavivši da je to “orkestrirana kampanja protiv Republike Srbije, njenog predsjednika i njene vlade i bezmalo čitavog srpskog naroda”.
U redu, ali što s evanđeljem i “slikom Božjom” nad kojom je tamo, u Srebrenici, učinjen genocid?
Porfirije je jednako tako – nakon što Vučić nije uspio pučem srušiti put Crne Gore k euroatlantskim integracijama, taj posao odradila je SPC pod krinkom uličnih litija (molitvi) – stao u obranu jednog od Amfilohijevih desnih ruku koji je sudjelovao u rušenju Đukanovića, vladike Joanikija, stavivši ga živog u rang sveca.
Što je pak Duh Sveti radio dok se birao novi srpski patrijarh, uistinu ne znam, ali znam da se i za vrijeme Karađorđevića, i komunista (Udbe), pa i sada, za vrijeme Vučića u janjećoj koži, teško izabiralo patrijarha bez blagoslova vlasti. Ovdje treba reći da je sam Porfirijev “otac” Irinej Bulović u intervjuu za “Pečat” jasno rekao da je u prošlosti na izbor patrijarha utjecala Udba, te da “ni danas nije drugačije”. Inače, Irinej Bulović, Porfirijev “otac”, kako su donijeli tamošnji mediji, a to nikada nije demantirano, sin je oficira Ozne (preteče Udbe).
Uostalom, u sve tri koverte koje su se izvlačile, uključujući i Porfirijeva oca od početka, Irineja Bulovića, bile su osobe po volji Vučiću.
Što se promijenilo? Ništa
Inače, što se izvlačenja kandidata “slučajem” tiče, ta je metoda poznata još iz nogometnog svijeta u SFRJ kada bi igrali međusobno članovi “velike četvorke”, Zvezda, Hajduk, Partizan i Dinamo. I tada bi suce izvlačili ždrijebom iz koverte, pri čemu bi onu pravu prethodno držali u hladnjaku, pa je onome tko je izvlačio kuvertu bilo dovoljno da ima na prstima osjećaj za hladnoću. I “duh sveti” “dejstvuje”.
Što, dakle, očekivati od Porfirija? Ništa, kontinuitet, SPC je od početka u službi dinastija, od Nemanjićeve preko Karađorđevićeve do Vučićeve. Porfirije možda i može “ubiti” “oca”, no, freudovski, sve vam opet dođe na isto…
Ivica Šola/Slobodna Dalmacija/ Foto: privatni izvor
